સ્ત્રીઓની વ્યથા

હમણા બે દિવસ પહેલા મારે અચાનક જ મુંબઇ જાવાનુ થયુ.અને મુંબઇ ની લોકલ મા સાંજ ના સમયે સફર કરવી ઍ ઍક બહુ હિંમત નુ કામ છે.પાછા આવવાના સમયે ખુબ જ ભીડ હતી. પણ કોઇક પુણ્ય કામ લાગી ગયા ને મને શાંતિ થી ઉભા રહેવા મલી ગયુ.બાજુ મા બે મરાઠી ભાષા માં વાત કરવા વાળા બહેનો ઉભા હતા અને ટ્રેન ચાલુ થઇ. અને એમની વાતો ચાલુ થઇ.ન સાંભળવા ની ઇછ્છા હોય તોય બહુ વાર બહુ બધુ સાંભળાવુ પડ્તુ હોય છે. એ લોકો મરાઠી માં બોલતા હતા પણૂ હુ ગુજરાતી માં લખુ છુ."અરે સારુ થયુ આજે મને આ ટ્રેન મલી ગઇ. આજે હુ પંદર મિનિટ વહેલી ઘરે પહોચીસ્. "" સવારથી નિકળ્યા હોઇયે હવે ઘરે જઇને પાછુ કામ કરવુ પડે બહુ થાકી જવાય છે.અને પાછા ઘરે પહોચસુ એટ્લે વર નુ સાંભળવાનુ."તો બીજા બહેન એ કહ્યુ કે "તુ કમાય છે. પછી તારે સાંભળવાનુ શુ કામ?"તો કહે "જાવા દે ને આ વાત નો કંઇ અંત નથી."ત્યા ઘાટ્કોપર આવી ગયુ અને મારે ઉતરવા નુ હતુ એટ્લે હુ આગળ ગઇ.ત્યા મારી પાછાળ એ બહેન પણ ઉતર્યા.મે એમને કહ્યુ, "તમારે EAST આવવુ હોય તો હુ તમને ઉતારી દઉ."તો કહે "ના બહેન હુ તો કાંજુર માર્ગ રહુ છુ હવે અહિયા થી SLOW TRAIN માં જઇશ. "મને એમ થયુ હુ તો પડી જ જાઇશ.ઘરે આવીને પણ એમની વાતો મગજ માં થી જાતી ન હતી.કે બહેનો કેટ્લુ પણ કામ કરે કેમ એના કામ ની કદર નથી થાતી.ક્યારે સમજશે પુરુષો સ્ત્રીને? આખોદિવસ કામ કરીને આવે ત્યારે પણ ઍના મગજ ના એક ખુણા માં ચિંતા હોય કે ઘરે જાઇશ ત્યારે કેવો હશે વર નો મુડ?ઘર માં સવાર ના દુધ ગરમ કરવા થી કરી ને રાત ના દુધ ગરમ કરવા સુધી ના કામ જો શાંતી થી ઍક દિવસ પણ પુરુષો સંભાળી આપે તો જ એમને ખબર પડૅ કે શાંતી થી હસતા મોઢે જુલ્મ સહેન કરવો કેટ્લો આકરો છે.